کابل ارتباطی زیردریایی
کابل ارتباطی زیردریایی کابلی مستقر در بستر دریا و میان دو ایستگاه زمینی است که انتقال سیگنالهای مخابراتی را در امتداد اقیانوس ممکن می‌سازد. اولین کابلهای ارتباطی زیردریایی در دهه ۱۸۵۰ برای انتقال ترافیک تلگراف ساخته و نصب شدند.
نسل‌های بعدی کابل، برای انتقال ترافیک تلفن و سپس انتقال داده نصب شدند. کابلهای مدرن از فناوری فیبرنوری برای انتقال داده‌های دیجیتال استفاده می‌کنند که شامل: تلفن،اینترنت و ترافیک داده‌های خصوصی است.
کابلهای زیر دریایی، سیمهای بلندی هستند که برای انتقال سیگنالهای مخابراتی در بستر دریا تعبیه می شوند. این کابل ها از صدها رشته نازک سیم تشکیل شده است که الیاف نام دارند.
کابل زیر دریایی دقیقا به چه نوع کابلی گفته می‌شود؟
همان طور که گفته شد ،کابل های زیر دریایی انواعی از کابلهای ارتباطی هستند که در بستر دریا و یا زیر بستر دریا نصب شده‌اند. این کابل‌ها به وجود آورنده شبکه‌ای متمرکز هستند که امکان انتقال داده‌ها از یک مکان به مکانی دیگر را فراهم می‌آورد. مبدا و مقصد داده‌هایی که توسط کابلهای زیر آب جابه‌جا می‌شوند، عموما خشکی‌ها هستند.
این کابل‌ها صرفا بخشی از شبکه‌ی ارتباطات ایجاد شده هستند که همراه با سایر سخت‌افزارهای به‌کار رفته در این شبکه، مقدمات جابه‌جایی عظیم داده‌ها را فراهم می‌آورند. علی‌رغم افزایش نرخ ارتباطات ماهواره‌ای طی سالیان گذشته، بالای نود و پنج درصد از جابه‌جایی داده‌های مرتبط با اینترنت توسط کابلهای نصب شده در بستر دریا انجام می‌شود.
بسته به تعداد فیبری که در بخش مرکزی این کابل‌ها کار گذاشته شده، سایز این کابل‌ها می‌تواند کم و زیاد شود. به غیر از مسئله‌ی تعداد فیبر، مهندسان و طراحان کابل های دریایی حین طراحی ساختار سخت‌افزاری آن، محیط نصب کابل را نیز در نظر می‌گیرند. برای مثال، ساختار فیزیکی کابلی که در محیط شنی کار گذاشته می‌شود، متفاوت از ساختار کابلی است که در بستر سنگ‌ها نصب می‌شود. کابل‌هایی که در بخش‌های مختلف بستر دریا کار گذاشته شده‌اند از نظر ساختاری با یکدیگر تفاوت دارند. فارغ از کاربرد این کابل‌ها که کم و بیش یکسان در نظر گرفته می‌شود، ساختار این کابل‌ها همواره به‌گونه‌ای است که بدنه‌ی کابل مانع از آسیب دیدن هسته‌ی مرکزی آن شود.
اجزای کابل زیردریایی
دور تا دور فیبرهای نوری تعبیه شده در بخش مرکزی این کابل‌ها، توسط یک تیوب نایلونی پوشانده شده و درون این تیوب نیز ژلی محافظ تزریق شده است.
حفاظت از فیبرهای نوری تعبیه شده در این کابل‌ها محدود به استفاده از نایلون و ژل محافظت کننده نمی‌شود. دور‌تا‌دور این فیبرها و حفاظ‌های پلاستیکی، با فلزهای گالوانیزه شده، فولاد، مس و آلومینیوم احاطه شده تا فیبرها به هیچ عنوان تحت تاثیر آسیب‌های محیطی قرار نگیرند. از آن جایی که آسیب دیدن این فیبرها، جدای از دشواری و هزینه‌ی تعمیر سرسام‌آور، باعث ایجاد اختلال در شبکه‌ی ارتباطات می‌شود، دور لایه‌ی فلزی را نیز لایه‌ای پلی‌کربنی فراگرفته که همراه با فولاد و آلومینیوم اضافه، مقاومت مکانیکی کابل های زیر دریایی را افزایش می‌دهد. لایه‌ی آخر نیز لایه‌ای پلی‌اتیلنی است، که موجب افزایش مقامت فیبرها در برابر آب می‌شود.
ساختار ذکر شده، تنها نمونه‌ای کلی از المان‌هایی است که برای حفاظت از فیبرهای نوری و محتویات کابلهای نصب شده در زیر دریا از آن استفاده می‌شود. مهندسان کابل های زیر دریایی، بسته به موقعیت محیطی یک بستر دریایی (اعم از کاربردهای تجاری، اقتصادی، توریستی و البته ویژگی‌های جغرافیایی آن محیط)، ساز‌و‌کارهای ویژه‌ای را برای ضد ضربه کردن کابلهای نصب شده در هر بخش به‌کار می‌بندند. این ساز‌و‌کارها اگرچه وظیفه‌ی کلی این کابل‌ها را تغییر نمی‌دهند، اما روی چیستی آن‌ها از نظر فیزیکی تاثیر می‌گذارند.
انواع کابل های زیر دریایی
انواع کابل ارتباطی زیر دریایی را می‌توان به دو گروه تقسیم کرد:
- کابل های زیر دریایی تکرار شونده: کابلهای تکرار شونده در سرتاسر یک مسیر طولانی کشیده می‌شوند. برای اینکه بتوان این کابل‌ها را در امتداد یک مسیر طولانی نصب کرد، نیاز به قطعه‌ای به اسم تکرار شونده هست. این قطعه هزینه‌ی نصب را افزایش می‌دهد و در ازای آن شبکه‌ی ارتباطی را گسترده‌تر می‌کند.
- کابل های زیر دریایی غیر تکرار شونده: کابل های زیر دریایی غیر تکرار شونده، در مسیرهای ارتباطی کوتاه نصب می‌شوند. این کابل‌ها نیازی به قطعه‌ی تکرار کننده ندارند و هزینه‌ی نصبشان کم‌تر است.