هنگام آماده سازی فیبرنوری جهت اتصال فیوژن ، لازم است که پوشش پلیمری اطراف فیبرنوری را جداکرده و فیوژن را روی تار فیبرنوری بدون پوشش انجام دهیم.
این عمل جداسازی پوشش فیبرنوری از تار فیبرنوری (شامل هسته و روکش) توسط دستگاهی به نام استریپر انجام می شود.
استریپرها با توجه به نوع پوشش فیبرنوری دارای انواع مختلفی هستند.
استریپر
ابزاری است که جهت برداشتن پوشش های تار فیبرنوری مانند پوشش رنگی کلد Clad مورد استفاده قرار می گیرد.
تار فیبرنوری از هسته 9 و یا 50 / 62.5 میکرون، سپس روکش هسته با نام کلد Clad یا Cladding و با قطر 125 میکرومتر و پس از آن پوشش UV رنگی 250 میکرونی تحت ساختار لوز تیوب ویا نهایتا روکش های محافظتی در نوع تایت بافر قرار دارند.
پوشش 250 میکرونی آخرین پوششی است که قبل از فرایند فیوژن با دستگاه فیوژن فیبرنوری و یا اتصال مکانیکی با کانکتور فیبر نوری از تار فیبرنوری باید جدا شود.
برداشتن پوشش 250 میکرونی UV مهمترین کاری است که توسط لخت کننده یا استریپر فیبر نوری در تار های نوری سینگل مود و مالتی مود صورت می پذیرد.
چرا پوشش فیبرنوری را جدا می کنیم؟
جداسازی پوشش های تار فیبرنوری توسط استریپر، اولین مرحله برای اتصال فیوژن و یا اتصال مکانیکی به شمار می آید.
- پوشش پلیمری و پوشش های دیگر در برابر فرآیند فیوژن آسیب پذیر می باشند و دمای بالا در فرآیند فیوژن ذوبی توسط قوس الکتریکی به پوشش های پلیمری یا حتی قسمت گرم شیشه که با پوشش تماس دارد آسیب می رساند.
- دقت تراز فیبر بخش شیشه ای فیبر (هسته / روکش) تحمل ابعادی بسیار بالاتری نسبت به قسمت پوشش پلیمری دارد.
نگهداری قسمت تار نوری استریپ شده (شیشه) هنگام انجام تراز فیبر در فرآیند فیوژن بسیار دقیق تر است. - روکش پلیمری تمایل به پیچ خوردگی دارد که حفظ فیبر و هم راستایی فیبر را دشوارتر می نماید.
روش های استریپ کردن فیبرهای نوری
امروزه به طور عمده چهار روش برای جدا کردن پوشش فیبر وجود دارد :
- مکانیکی
- حرارتی
- شیمیایی
- به روش تبخیر
مکانیکی :
دستگاه های استریپر مکانیکی فیبر شباهت زیادی به ابزارهای سیم لخت کن دارند و اصول کارشان یکسان است.
استریپرهای مکانیکی فیبرنوری عمدتا ابزارهای دستی هستند و بیشترین کاربرد را در اتصالات فیوژن میدانی دارد.
این استریپرها با یک تیغه ی برش لیزری پوشش فیبر را به دقت برش می دهند.
سپس استریپر را در امتداد فیبر می کشند تا پوشش از فیبر جدا شده و از اطراف فیبر خارج شود.
سوراخ تیغه ی استریپر معمولا یک برش لیزری دقیقی را انجام می دهد.
قطر سوراخ به گونه ای است که برش ایجاد شده به اندازه ی کافی پوشش را می برد اما با سطح شیشه ای تماس ندارد.
این مسئله از صدمه رسیدن به کور فیبر شیشه توسط استریپر فیبرنوری جلوگیری می کند.
حرارتی :
استریپر فیبر نوری حرارتی بیشتر در جداسازی فیبر ریبون Ribbon مورد استفاده قرار می گیرد.
این فیبر حاوی 12 و یا 24 فیبر نوری است که میتوان با استریپر حرارتی مناسب بدون آسیب رساندن به شیشه پوشش را جداسازی نمود.
استریپر حرارتی ابتدا پوشش پلیمری را با یک هیتر برقی نرم می سازد و سپس پوشش را درست مانند یک استریپر مکانیکی (با تیغه) جدا می سازد.
استریپر شیمیایی :
این نوع استریپر شامل استفاده از یک حلال تهاجمی جهت حذف پوشش پلیمری فیبر نوری است.
جذاب است چراکه بر خلاف جداسازی مکانیکی، به نیروهای مکانیکی نیاز ندارد که باعث ایجاد نقص و آسیب در سطح فیبر نوری شود که منجر به کاهش استحکام و قابلیت اطمینان شود.
علاوه بر این، استریپر شیمیایی تقریباً برای تمام فیبرهای نوری، از جمله سیلیس با روکش پلی‌آمید و روکش سخت، مؤثر است و در فرایند تولید تار فیبر نوری نیز استفاده می شود.
با این حال، بیشتر مواد شیمیایی سمی هستند و برخی حتی قابل اشتعال هستند.
بنابراین استریپر شیمیایی بیشتر در صنعت تولید مورد استفاده است و نمی توان از آن در نصب های میدانی و پروژه های فیبر نوری به کار برد، اگرچه اغلب در محیط‌های آزمایشگاهی یا کارخانه‌ای، به‌ویژه زمانی که استحکام کششی بسیار بالا و قابلیت اطمینان مکانیکی مورد نیاز است، استفاده می‌شود.
استریپر شیمیایی به یک دقیقه زمان جهت برداشتن پوشش ها نیاز دارد که بیشتر از تکنیک‌های استریپ مکانیکی یا تبخیرسازی است.
استریپر با استفاده از تبخیر :
یکی از تکنیک‌های جدید استریپ فیبر نوری استفاده از تبخیر می باشد که اخیرا توسعه یافته است. آنها جایگزین مناسبی جهت جداسازی شیمیایی و مکانیکی هستند.
مواد پوشش آکریلات توسط دماهای بالا از فیبر جدا می شوند. تکنیک‌های تبخیر بسیار سریع هستند، از حلال‌های خطرناک اجتناب می نمایند، میزان نیروی وارد به تار نوری را به حداقل می‌رسانند، میزان باقی‌مانده پوشش را به حداقل می‌رسانند، و اغلب کیفیت سطح الیاف جدا را به حداکثر می‌رسانند.
با این حال، سخت افزار مورد نیاز برای جداسازی فیبر مبتنی بر تبخیر، قابل توجه است، که مانع از کاربردهای اتصال میدانی می شود. تکنیک‌های جداسازی تبخیر برای کاربردهای اتصال خودکار در محیط کارخانه مناسب هستند.