فیبر نوری OM3 با قطر هسته 50µm میکرون و دارای روکش هسته بهینه شده با قطر همسان همانند OM2 , OM4 , OM5 با سایز 125µm میکرون می باشد که به صورت 50/125µm شناخته می شود. فیبر نوری OM3 در دامنه طول موج 850nm نانومتر و 1300nm نانومتر با پشتیبانی باند 2000/500MHz-km و افت معمول برابر 3/1dB/km 3.5/1.5 dB/km عملیاتی می گردد. فیبر نوری OM3 توانایی انتقال پهنای باند 10Gb در 300 متر و 100Gb در 70 متر را دارا می باشد. حداقل پهنای باند موثر در فیبر نوری OM3 برابر 2000/500MHz-km بوده و پوشش فرکانسی ایده آل قابل دسترس معادل 1500 MHz*km / 500 MHz*kmمی باشد.

تار چند حالته OM3 و OM4 با برنامه های ١GbE، ١٠GbE، ٤٠GbE، ١٠٠٠GbE سازگار هستند، اما فاصله انتقال آنها بستگی به مواردی دارد. در زیر حداکثر فاصله انتقال تار OM3 و OM4 را با سرعت انتقال مختلف نشان می دهد.

در سرعت انتقال داده ١٠ گیگابایت بر ثانیه، فیبر OM4 مسافت طولانی تری نسبت به فیبرنوری OM3 را فراهم می آورد. اما در شبکه های زیر ١٠ گیگابایت هنوز هم مزیت نسبی OM4 نسبت به OM3 زیر سوال است.
به طور استاندارد حداکثر فاصله استفاده از فیبر نوری ٤٠٠ متر می باشد اما اگر نصب شبکه طبق استاندارد انجام شده باشد گاهی کابل ٥٠٠ متری نیز می تواند عملکرد قابل قبول داشته باشد

در ایران در اوایل دهه 60، فعالیت‌های پژوهشی در زمینه فیبر نوری در پژوهشگاه، برپایی مجتمع تولید فیبر نوری در پونک تهران را درپی داشت و در سال 1367، کارخانه تولید فیبر نوری در یزد به بهره برداری رسید. عملاً در سال 1373 تولید فیبر نوری با ظرفیت 50٫000 کیلومتر در سال در ایران آغاز شد. فعالیت استفاده از کابل‌های نوری در دیگر شهرهای بزرگ ایران آغاز شد تا در آینده نزدیک از طریق یک شبکه ملی مخابرات نوری به هم بپیوندند. در همان سال 1367 نخستین خط مخابراتی تار نوری بین تهران و کرج به کار افتاد.
اولین پروژه فیبرنوری با اجرای 700 کیلومتر کابل با 13 هزار کانال بین چندین مسیر با هزینه‌ای بالغ بر 40 میلیارد ریال بین سالهای 69 تا 73 انجام شد. در برنامه دوم توسعه پروژه فیبرنوری با 11600 کیلومتر کابل با 620 هزار کانال بین شهری با هزینه 654 میلیارد ریال در سالهای 74 تا 78 به انجام رسید و نهایتاً در برنامه سوم توسعه 17850 کیلومتر تا 2 میلیون کانال با پروتکشن بین شهرهای کشور با هزینه‌ای بالغ بر 1035 میلیارد در سالهای 79 تا 83 اجرا شد.

انتقال فیبرهای نوری از طریق دکل های انتقال هوایی، مزایای زیادی در مقایسه با كابل هاي فيبرنوري زمینی دارد.

به عنوان مثال می توان به هزينه بسیار کمتر نصب هوایی هر كيلومتر از اين كابل ها نسبت به كابل هاي زمينی،كاهش آسيب هاي وارد شده به کابل ناشي از گودبرداري ها، امکان گسترش مسيرها و غیره اشاره کرد.

همچنین با توجه به دو منظوره بودن کابل OPGW می توان علاوه بر محافظت از خطوط فاز حاوی جریان الکتریکی در برابر اتصال های کوتاه و جریان های صاعقه، از توان و قابلیت فیبرهای نوری در انتقال داده های صوتی و تصویری نیز استفاده نمود و در مکان هایی که انتقال فیبرهای نوری از طریق کابل های زمینی، دارای هزینه زیادی است (مثل مناطق کوهستانی و غیره) هزینه این پروژه ها را کاهش داد.

به این مدل کابل ها کابل های خانگی (FTTH)، همچنین به آن(FTTP) نیز گفته می شود، نصب و استفاده از فیبر نوری از یک نقطه مرکزی به طور مستقیم به ساختمان های مسکونی مانند ساختمان های آپارتمانی و اداری برای دسترسی و تهیه اینترنت پر سرعت بی سابقه است. و بسیار نتیجه بخش می باشد.

FTTH سرعت اتصال برای کاربران کامپیوتر را در مقایسه با فناوری هایی که اکنون در بیشتر مکان ها استفاده می شود، به طرز چشمگیری افزایش می دهد.

در حالی که FTTH تا سرعت اتصال تا حداکثر ۱۰۰ مگابیت بر ثانیه (Mbps) 20 تا ۱۰۰ برابر سریعتر از اتصال مودم معمولی کابل یا اتصال DSL (Digital Subscriber Line) را تنشمین می کند. استفاده از کابل فیبر نوری FTTH در مقیاس بزرگ پر هزینه خواهد بود، زیرا به نصب دوباره کابل های جدید نیاز دارد تا آخرین اتصالات از کابلهای فیبر نوری موجود را برای کاربران جداگانه تنظیم کند.

استفاده از کابل های فیبر نوری FTTH دراپ ۳ مهار بسیر رایج است و این نوع کابل ها در مقایسه با سیار کابل های فیبر نوری از اهمیت بالایی برخوردار می باشند.